Historia Lignano

Zapisy na temat Lignano przed 15 kwietnia 1903 są raczej nikłe, zapisały się one jednak widocznie w krajobrazie, który pozostał niezmieniony przez lata. Jedyne ślady Lignano zostały odnalezione na zabytkowych mapach, gdzie zostało odnotowane jedynia jako faktycznie istniejące teretorium, pusty obszar leżący pomiędzy częścią polityczną należącą do Republiki Wenecji oraz antycznymi zabudowaniami miasta Marano, które stanowiły przez długi okres linię obronną, zewnętrzną granicę teretorium pod rządami “Serenissima” (t.j. Republiki Wenecji). Pomiędzy wiekiem  szesnastym i siedemnastym półwysep Lignano po raz pierwszy zostaje nakreślony na planach przez tzw. specjalistów wodnych (zarząd Wenecji, ktorego zadaniem była kontrola delikatnego obszaru laguny tak ważnego dla Serenissimy): zespół 8 lub 9 wydm utworzonych przez wiatr, zespół kanalów, piaskowe pasy na plaży powstałe w wyniku falowania morza, silnych wiatrów oraz rzeki Tagliamento. Gęsty czarny las iglasty, dębowy, ostrokrzewowy...garstka domów na skraju laguny, kilka pojedynczych 'Casone', schroniska rybackie, a po 1500 roku także mały kościółek... W pewnym sensie `ziemia niczyja`, która dawała schronienie rybakom, rzemieślnikom budującym tratwy, farmerom, których twarze przepełnione były znakami malarii, wolnym myśliwym pośród bagien i laguny oraz hodowcom koni;konie te były wspaniałej rasy i zgodnie z tradycją żyły dziko, na wolności pośród igalstych lasów, bardzo trafnie opisane przez poetę Elio Bartolini: “Niedaleko, gdzie plaża otacza główne ujście rzeki Tagliamento, poją się konie, do pełnego odświeżenia zanim powrócą aby skryć sie w iglastych lasach, radość, jaką im to sprawia da się poznać po tym jak trzepią swą grzywą i wymachują ogonem na wszystkie strony". Ale historia Lignano została zapisana w samej jego nazwie, której końcówka `anum`oznacza pierwsze ślady życia na półwyspie juz w epoce romańskiej. Dokument, który jest datowany na V wiek informuje o `wybrzeżu nazywanym Lignano`, tj.  należącym do człowieka o imieniu Lunius. Obszar nie do końca kojarzony z ziemią czy uprawą ziemii, lecz raczej -jak twierdzi Luciano Bosio- stosowany jako źródło tego wszystkiego, co może zaoferować morze tj. rybołóstwa, produkcję `garum`(specjalnego sosu rybnego), a w szczególności soli, która była tak ważnym, a jednocześnie tanim źródłem pozyskania. Małe nabrzeże, które połączone było z laguną oraz z lądem wieloma rzekami zmierzającymi w kierunku laguny. Obszar był tak nieokrzesany, iż nawet do dziś lokalne tradycje głoszą, iż nazwa Lignano pochodzi od słowa `Lupignanum`:miejsce związane z wilkami, natomiast miesce nazwane Pineda od `las drewna`. To drewno zazwyczaj pochodziło z `Carni`(obszaru górzystego tego regionu), które były przewożone rzeką Tagliamento przez `zatars`, czyli miejscowych rzemiślników zajmujących się konstuowaniem tratw, do wszystkich posiadłości Wenecji. W roku 1420 Lignano również zostało wcielone do Republiki Wenecji, która przekazywała go różnym zacnym rodzinom, bowiem taki były stosowane praktyki w feudalnym systemie. Wśród wielu zacnych rodzin, rodzina Vendramin, która w tamtych czasach miała władze nad Latisaną oraz była potomkiem `dogów`(najwyższej władzy politycznej Republiki Wenecji),  była jedyną, która zapisała sie na długo w historii Lignano posiadając mały kościółek `Kościół Św. Zacharego` wybudowany w samym centrum małej wioski w Lignano Pineta, prawdopodobnie w drugiej połowie XVI wieku. Ten mały kościółek, który właściwie wyznacza posesję rodziny Vendramin w Lignano, nie został wybudowany dla nielicznej gminy (w 1446; 2 domy, 8 osób wystarczjąco dorosłych by otrzymać Komunię Świętą oraz w kilkoro dzieci w 1648), ale raczej dla rybaków i żeglarzy, którzy często zatrzymywali sie w tych    okolicach. Właściwie port w Lignano był strategicznie ważny jako główny punkt w celu dotarcia statkiem do obszaru Marano, który w międzyczasie przemienił się w twierdzę, która miała być kluczowym zwierzchnictwem Morza Adriatyckiego. Dlatego, jedynie w powiązaniu z ważniejszym miastem, jakim było Marano, Lignano zostało wspomniane w dokumentach dotyczących średniowiecznej oraz współczesnej historii. Po długiej serii potyczek pomiędzy Wenecją a Królestwem Habsburgów (w wyniku czego mała forteca została zbudowana na końcu półwyspu w celu ochrony `portu`), Lignano nie było przyznane rodzinie Vendramin, lecz zostało nazwane `Ziemią Dogado` tj., czyli częscią wojskowej posiadłości Republiki Wenecji, bespośrednio zarządzanej przez tzw. `Zarząd Dziesięciu`. Czas mijał, a Lignano nei pozostawiało żadnych znaczących śladów. Podczas Wieku Napoleona został zbudowany mały bunkier w celu wzmocnienia ochrony przeciwko Anglii w 1812r. W tym samym czasie wokół małej fortecy w `porcie Lignano`zaczęli osiedlać się ludzie:w 1813 r. było tam 70 mieszkańców, wśród których również policjanci stacjonujący w Lignano oraz inspektorzy sanitarni. Wszystko to pozostało bez zmian aż do XX wieku, kiedy Lignano oddało się całkowicie branży turystycznej.

Źródło "MINIGUIDA PER ERUDITI E GAUDENTI" grzecznościowo udostępnione przez Luigi De Minicis